Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009

Ελληνικό Σχολείο, το αυτοαναφορικό

Πριν ξεκινήσουμε τη σημερινή συζήτηση θα σας ρωτήσω ένα απλό ερώτημα...

Ποιο βιβλίο που διαβάσατε, σας έλυσε ένα σημαντικό πρόβλημα στη ζωή σας;

Πως λοιπόν είναι δυνατόν όλα τα προβλήματα της ζωής το σχολείο να θεωρεί πως λύνονται μόνο  διαβάζοντας (και αποστηθίζοντας) βιβλία.

Το σχολείο που έχουμε τώρα είναι αυτοαναφορικό, μαθαίνεις μόνο αυτά που χρειάζονται για τις εξετάσεις του σχολείου, τα χρησιμοποιείς μόνο στο σχολείο και στο τέλος σκοπεύεις να διοριστείς πιθανότατα πάλι στο σχολείο.

Θα μου πείτε ότι ο καθένας μαθαίνει με πολλούς τρόπους, μαθαίνει από την κοινωνία, από τους γονείς, τις παρέες του, τις συναναστροφές του. Μαθαίνει από τα χόμπι του, από τα ενδιαφέροντά του τα ΜΜΕ και τις νέες Τεχνολογίες. Γιατί λοιπόν το σχολείο να μην εκμεταλλευτεί όλους αυτούς τους τρόπους μάθησης, να έχει υποδομές εργαστήρια, βιβλιοθήκες κ.α., όχι μόνο υποδομές και άλλο τρόπο διδασκαλίας, ομαδικότητα, δημοκρατία και ισότητα στην τάξη;

Γιατί να βλέπουμε το ντοκιμεντέρ του Παύλου Τσίμα και να αισθανόμαστε τόση μα τόση πικρία;


1 σχόλιο:

  1. Ανώνυμος31/1/09

    Εύλογα τα ερωτήματα.
    Μία πιθανή απάντηση στα τιθέμενα ερωτήματα έρχεται από μια παρανόηση που ίσως οφείλεται στη μυθολογία και συγκεκριμένα στη συνάντηση του Ηρακλή με την Αρετή και την Κακία.

    Ο δρόμος της Αρετής (εδώ: του μετασχηματισμού της εκπαίδευσης) προβλήθηκε και πέρασε στους αιώνες η αντισυμβατική επιλογή, ως ανηφορικός και δύσκολος δρόμος που θέλει δουλειά, θυσία, αυτοπροσφορά.
    Όμως όποιος τον περπάτησε σε οποιοδήποτε στάδιο της ζωής γνώρισε ότι αυτή είναι η μόνη λογική και πραγματικά προσοδοφόρα επιλογή που καταξιώνει τον άνθρωπο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

"The role of the educator is to teach children, not subjects." J. H. Pestalozzi