Ελληνικό Σχολείο, το αυτοαναφορικό

Πριν ξεκινήσουμε τη σημερινή συζήτηση θα σας ρωτήσω ένα απλό ερώτημα...

Ποιο βιβλίο που διαβάσατε, σας έλυσε ένα σημαντικό πρόβλημα στη ζωή σας;

Πως λοιπόν είναι δυνατόν όλα τα προβλήματα της ζωής το σχολείο να θεωρεί πως λύνονται μόνο  διαβάζοντας (και αποστηθίζοντας) βιβλία.

Το σχολείο που έχουμε τώρα είναι αυτοαναφορικό, μαθαίνεις μόνο αυτά που χρειάζονται για τις εξετάσεις του σχολείου, τα χρησιμοποιείς μόνο στο σχολείο και στο τέλος σκοπεύεις να διοριστείς πιθανότατα πάλι στο σχολείο.

Θα μου πείτε ότι ο καθένας μαθαίνει με πολλούς τρόπους, μαθαίνει από την κοινωνία, από τους γονείς, τις παρέες του, τις συναναστροφές του. Μαθαίνει από τα χόμπι του, από τα ενδιαφέροντά του τα ΜΜΕ και τις νέες Τεχνολογίες. Γιατί λοιπόν το σχολείο να μην εκμεταλλευτεί όλους αυτούς τους τρόπους μάθησης, να έχει υποδομές εργαστήρια, βιβλιοθήκες κ.α., όχι μόνο υποδομές και άλλο τρόπο διδασκαλίας, ομαδικότητα, δημοκρατία και ισότητα στην τάξη;

Γιατί να βλέπουμε το ντοκιμεντέρ του Παύλου Τσίμα και να αισθανόμαστε τόση μα τόση πικρία;

Κόλλησε το Laptop των 100 δολλαρίων

Το Laptop των 100$.
Για ένα όνειρο που δεν έχει γίνει ακόμη πραγματικότητα, συνήθως μένει η ελπίδα για παρηγοριά. 

Για αυτό το όνειρο όμως αρχίζουν να εξανεμίζονται και οι τελευταίες ελπίδες. 

Η ομάδα του Laptop των 100$, που μετονομάστηκε σε "ένα φορητό για κάθε παιδί" (One Laptop Per Child-OLPC) αφού ο στόχος των 100$ δεν επετεύχθη ποτέ,  μειώνει τις προσδοκίες της και κάνει περικοπές μισθού. 

Γιατί όμως αυτό το τόσο φιλόδοξο σχέδιο έμεινε τόσο πίσω; 

Ένας από τους λόγους είναι πως το φορητό δεν έφτασε ποτέ την τιμή των 100$. Το Laptop κοστίζει τώρα 199$, και δεν μπορείς να το αγοράσεις αλλά μπορείς να το δωρίσεις σε κάποιο μέρος του κόσμου. Ένας δεύτερος λόγος είναι πως μεγάλες εταιρίες κατασκεύασαν μαθητικά φορητά συστήματα (βλέπε Intel Classmate PC, και ASUS eeePC) με ανταγωνιστική τιμή, και mainstream χαρακτηριστικά (Windows αντί Linux κ.α.). Η OLPC που είναι μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, και δεν υπολόγιζε σε ανταγωνισμό για κάτι τόσο μεγάλο δεν μπόρεσε να ανταπεξέλθει, αφού πολλές χώρες στράφηκαν σε αυτά τα νέα συστήματα. Υπάρχουν ακόμη και εγχώριες προσπάθειες για φορητούς υπολογιστές όπως αυτή της Ιταλίας που αναφέρθηκα σε παλιότερο post.

Το τελειωτικό χτύπημα το έδωσε η οικονομική κρίση. Εμφανίστηκε μια νέα κατηγορία πολύ μικρών φορητών όπου τη μεγαλύτερη σημασία έχει η δικτύωση (netbooks), φορητά δηλαδή που είχαν την ίδια αρχή με το Laptop των 100$, και που λόγω της εμπορευσιμότητάς τους, άρχισαν να γίνονται πιο μικρά, πιο φτηνά και πιο ανταγωνιστικά. 

Τέλος, στη σημερινή συγκυρία ποιος θα δωρίσει χρήματα σε οργανώσεις μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα,;